Rodział III ; PART I

Part I

 Beztroskim krokiem podeszłam pod blok. Jeszcze ich nie ma, jestem pięć minut przed czasem. Świetnie, będę mogła się przygotować. Plan był taki: zwodzić tą Nikolę tak, jak ona zwodziła Zuzę. Udawać jej przyjaciółkę, przez jakiś czas (bolesny ten plan, ale co zrobić), po czym zaatakować i zniszczyć jej życie, mając już dostęp do jej sekretów. Mój plan miał pewną lukę, ale starałam się o niej nie myśleć. Chodzi o to, że jeśli Zuza zobaczy jak ja się spoufalam z tą złodziejką chłopaków, może poczuć się kompletnie osamotniona. Boję się. Boję się, że może jej w końcu coś odbić, no, że nie wytrzyma i spróbuje targnąć się na swoje życie… Jak wtedy. Gdy zobaczyła przez błąd lekarzy zakrwawione zwłoki swojego ojca. Powiem szczerze, że gdy mi później opowiadała o tym, jak jego głowa była osobno, niedobrze mi się zrobiło. Biedna dziewczyna. Tyle już przeżyła, a ma dopiero 17 lat. To naprawdę niewiele. Mogę się założyć, że tam w środku ona panikuje przed kolejnym cierpieniem. I to dla niej planuję tę słodką zemstę. Dla mojej przyjaciółki.

 - Hej, Roksiu , jak leci ? – Ada pocałowała mnie w policzek i wyszczerzyła zęby.

 - Oh, przestań. Jeszcze raz nazwiesz mnie ‘Roksią’ to.. – zemszczę się jak na Nikoli, pomyślałam, ale powiedziałam tylko – to pożałujesz.

 - Ugh, już się boję. Co jest? Czemu ich jeszcze nie ma? Dostałam smsa…

 - Tak, tak, ja też. Dziwne, no myślałam, że przyjdziesz już od razu z Wojtkiem. Gdzie on...?

 - Wojtek… To znaczy, bo on… chyba.. na pewno będzie. Po prostu nie.. nie kontaktowałam się dziś z nim.

 - Ach, rozumiem. Chociaż nie, nie rozumiem. Chcesz o tym pogadać? – Jej spojrzenie mówiło samo za siebie. Niemalże słyszałam jej myśli ‘ Uwaga, strefa prywatna, niebezpieczeństwo’. Ale już mnie to nie obchodziło. Podbiegłam kawałek, bo zobaczyłam kogoś wychodzącego z bloku.

 - Przepraszam, mogę wejść.. ? – Zawahałam się, bo zdałam sobie sprawę, że mówię do Nikoli. – To ty? To znaczy.. co tu robiłaś?

 - Byłam u Zuzy. – Wszystko się we mnie zagotowało. Jak ona śmie w tak bezczelny sposób ingerować w jej życie, i na dodatek robić to tak, że Zuza nie widzi w tym nic złego?!?! Co za tupet. Dobra, Roks, pora na wprowadzanie planu w życie.

 - Oh, no tak. Czemu jeszcze nie zeszła?

 - Wiesz, chyba ma jakiś problem. Gadałam z nią, ale wydawała mi się przygaszona. – To chyba oczywiste, że jest przygaszona, suko! Najgorsze było to, że chciałam jej to wykrzyczeć, tak bardzo chciałam. A musiałam się z nią zaprzyjaźnić. Dla dobra Zuzy. Muszę to sobie powtarzać, bo inaczej wybuchnę.

 - Nie, na pewno ci się wydawało. – Złapałam ją za rękę i pociągnęłam w stronę Ady, która stała zdezorientowana po środku podwórka. – Wiesz, wczoraj nie miałyśmy w ogóle okazji się dobrze poznać, miałam parszywy nastrój. Zapomnij o tym, okej ?

 - Nie ma sprawy. Właśnie byłam trochę zdziwiona, bo Adrian mówił mi, że na pewno się będziemy dobrze dogadywać, i że jesteśmy do siebie bardzo podobne. I wiesz? Fizycznie bardzo, co nie? A psychicznie, to się okaże! – wybuchnęła mega sztucznym śmiechem. Zebrałam się w sobie, i zrobiłam to samo.

 - Czy mi się wydaje, czy to chłopaki idą? – To Ada. Starała się zwrócić naszą uwagę. Naprawdę, coraz mniej ją lubię. Mam wrażenie, że jest z nami tylko przez Wojtka, że on ciągnie ją do nas na siłę. Niby mówiła, że nie gadali dziś ze sobą ale jednak...Jest chłodna w stosunku do mnie. No i automatem, ja do niej też.

 - Tak, to oni. – Pobiegłam w ich stronę, ciągnąc za sobą Nikolę. Dziewczyna zdziwiona była moją zażyłością, pewnie porównywała sobie moje wczorajsze zachowanie z tym dzisiejszym. No i dobrze, może jej mózg się trochę rozgrzeje i zacznie wydajniej pracować. W ogóle, zacznie pracować. Ta laska miała chyba IQ jakiejś lalki Barbie, pewnie myśli, że jest fajna. Przesadzam chyba trochę, w końcu jej nie znam, ale naprawdę, mam dość. A najgorsze, że to dopiero początek tej mojej ‘przyjaźni’ z nią.

 - Sorki dziewczyny, mieliśmy komplikacje. Już wam wszyściusieńko mówię, otóż ten .. ten debil – Wojtek wskazał Adriana dusząc się ze śmiechu – chciał poderwać jakąś lalę w tramwaju i rzucił jakiś badziewny tekst…

 - To miał być dowcip, ja później chciałem…

 - Tak, wiemy Adi. Tylko, że się nie udało, bo ten świński tekst usłyszała laska po 50-siątce i okazało się, że była mamą tej wybranki Adiego. Jak ta nie zaczęła się wydzierać, że zboczeniec, że łotr, że łobuz …- W tym momencie płakał już ze śmiechu. Zawsze to w nim lubiłam. Każda jego emocja jest od razu ukazywana światłu dziennemu. Dzięki temu jest szczery z natury. I to się ceni.

 - Spierdoliliśmy z tego tramwaju na pierwszym przystanku. Musieliśmy czekać na następny i się wszystko przedłużyło. – Wszyscy się śmiali, więc ja też starałam się uśmiechać i udawać, że mnie to ubawiło. W rzeczywistości spoglądałam na Adriana uważnie i spostrzegłam, jaki to jest jeszcze dzieciak. Taki tani podrywacz. To wszystko, całe to moje zauroczenie w nim prysło jak bańka. Poczułam się tak lekko, jak jeszcze nigdy. Gdy to wszystko do mnie dotarło, zaczęłam analizować moją znajomość z nim i zastanawiać się, jak to się stało, że nigdy nie widziałam tego prawdziwego oblicza Adriana, no i się wyłączyłam. Przestałam chyba kontaktować na dobre parę minut, bo Dominik szarpał mnie za rękę.

 - Te, Roksana, obudź się. Coś się stało?

 - Nie, nic – wyszarpnęłam mu się – Gdzie idziemy, co dziś robimy? – Zwróciłam się nieprzytomnie do Nikoli, mojej nowej przyjaciółki. Phi.

 - Ja najpierw wejdę po Zuzę, a potem pójdziemy na miasto, zaszaleć! Co wy na to?

 - No Niki, świetny pomysł. Ja mam kasę, no i pełnoletniość, więc.. Kto ile wypije?! – Niki? Niedobrze mi. Adrian wyraźnie chciał być na miejscu Domika. Ojej, na nieszczęście nasza cukierkowa lala woli innego. Co za pech!

 - Haha ! Adi, to będzie melanż jak się patrzy ! Ja też dziś trochę kaski mam, więc luzik. Lecimy !

 - Czekajcie, trzeba iść po Zuzę – Wow! Bravo, Domik sobie przypomniał, że istnieje ktoś taki jak Zuza. Co za dupek, tak się zarzekał, że ją kocha. Tyle czasu z nim zmarnowałam, omawiając strategię ich swatania. I na co to wszystko? Doprawdy, oni odbierają mi resztkę mojej wiary w płeć męską.

 - To może my pójdziemy? – Nikola chyba chce się ze mną przyjaźnić. Poszłyśmy razem po Zuzkę, ale widziałam, że ona uważa, że lepiej byłoby by bez niej. Dobra z niej koleżanka, nie ma co. Typowe.

 Gdy byliśmy już wszyscy w tramwaju, jadąc do centrum, Nikola cały czas do mnie gadała. Śmiała się, wygłupiała. Ja niby też, ale martwiło mnie to, że całkiem dobrze się z nią bawiłam. Patrzyłam jak Zuza, zdziwiona tym wszystkim siedzi do nas bokiem i się nie odzywa, nie mogąc nic na to poradzić. Nie chciałam jej mówić o moim nikczemnym planie. Nie teraz.

___________________________________________________

 Part II trzeciego rozdziału dodam jeszcze dziś, po prostu teraz nie mam czasu, żeby napisać do końca i  musiałam podzielić ;)  Już teraz Wam mogę zdradzić, że coś się wydarzy, coś istotnego dla całej tej mini powieści  ;-)